โมจิส้มแมนดาริน

จังหวัดวากายามะเป็นที่ตั้งของส้มแมนดารินที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่นโดยเฉพาะในภูมิภาคอาริตะที่มีการผลิตส้มแมนดารินอาริตะ ภูเขาที่เรียกว่าภูเขาเป็นทุ่งส้มแมนดาริน
ศ. 1574 เมื่อมาโกเอมอนอิโตจากเมืองอิโตกะ เมืองอาริตะ ได้นำต้นกล้าส้มแมนดารินจากยัตสึชิโระในจังหวัดฮิโกะ (จังหวัดคุมาโมโตะ) ในคิวชูกลับมาปลูกไว้ในเมืองอาริดา มีภูเขาและทะเลกำลังใกล้เข้ามา และมีที่ราบน้อยเหมาะสำหรับการเพาะปลูกข้าว แต่ในทางกลับกันอากาศอบอุ่นเหมาะกับการเพาะปลูกส้มแมนดารินดังนั้น แคว้นคิชูจึงแนะนำให้ปลูกส้มแมนดาริน จึงเริ่มมีการเพาะปลูกอย่างแข็งขันหลังจากนั้นเขาได้แผ่ต้นส้มแมนดารินนำกลับมาโดยมาโกเอมอน อิโต และกล่าวกันว่าพื้นที่ผลิตของ “คิชุ โคมิคัง” ซึ่งเป็นต้นแบบของส้มแมนดารินอาริตะในปัจจุบันนอกจากนี้ เมื่อทาคิกะวะระ โทเบ ได้ขนส่งส้มคิชูไปยังเอโดะโดยเรือในปี 1634 ส้มแมนดารินของอาริตะก็กลายเป็นที่นิยมในเอโดะว่าอร่อยมาก
เมื่อทะเลขรุขระในเดือนพฤศจิกายน 1685 และวันที่เรือไม่สามารถปล่อยออกมาได้อย่างต่อเนื่อง คิโนะคุนิยะ บุนซาเอมอน พ่อค้าที่ร่ำรวยของอาริตะ ผู้ได้เรียนรู้ว่าราคาของส้มแมนดารินกำลังทะยานขึ้นในเอโดะ ได้ออกเรือในทะเลขรุขระด้วยความมุ่งมั่นที่จะตายอย่างสิ้นหวัง และนำแมนดารินมายังเอโดะนอกจากนี้ยังมีเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาได้รับความมั่งคั่งโดยการแบกมัน
“มิกังโมจิ” เป็นขนมที่เกิดจากการวิจัยเกี่ยวกับอาหารพื้นเมืองและทำโดยการใส่ส้มแมนดารินซึ่งเป็นของขึ้นชื่อของคิชู ด้านบนของข้าวเหนียว นึ่ง ปอกเปลือก แล้วเติมด้วยข้าวเหนียวคุณสามารถเพลิดเพลินกับความเป็นกรดสดชื่นที่มีสีและกลิ่นหอมที่ดี
ประมาณเดือนพฤษภาคมต้นส้มแมนดารินจะบานสะพรั่งไปด้วยดอกไม้สีขาวทั่วทุ่งนาและกลิ่นหอมที่ลอยอยู่ทั่วเมืองอาริตะในฤดูใบไม้ร่วงผลไม้สีเหลืองสีภูเขาการสุกเร็วมากสามารถเก็บเกี่ยวได้ตั้งแต่ประมาณเดือนตุลาคม ต้นเดือนพฤศจิกายนและปลายเดือนธันวาคม
สำหรับใครที่ทานอาหารก็คงจะนุ่มนวล แต่ถ้าเกิดอบผิวหน้าจะกรอบกรอบและด้านในก็จะเป็นโทโระ ทำให้เราสามารถเพลิดเพลินกับเนื้อสัมผัสได้มากยิ่งขึ้น