ซังงะยากิ

ปลาทู ปลาซาร์ดีน และปลาทะเลม้ามักถูกจับรอบคาบสมุทรโบโซมาตั้งแต่สมัยโบราณชาวประมงทำจานที่เรียกว่า “นาเมโระ” โดยการแตะปลาที่จับสดใหม่เป็นชิ้นเล็ก ๆ กับมิโซะ เพราะพวกเขาสามารถปรุงอาหารปลาที่จับได้สดใหม่แม้บนเรือที่ไม่เสถียรมันได้รับชื่อของมันเพราะมันเลียอาหารที่มีความอร่อยเพื่อให้พวกเขาเสร็จสิ้นการกินเมื่อชาวประมงไปทำงานในภูเขา พวกเขาใส่ “นาเมโร” นี้ลงในร่างหอยเป๋าฮื้อและกินโดยการนึ่งหรือย่างที่กระท่อมบนภูเขาในภาษาถิ่นเก่าของชิบะ มีสำเนียงว่า “บ้านของ○○” และ “○○ ga”2510 จึงถูกเรียกว่า “ซังยากิ” เพราะเป็นอาหารกินที่บ้านบนภูเขา
ปลาทูม้าอยู่ในตลาดตลอดทั้งปี แต่ต้นฤดูร้อนก่อนวางไข่เป็นที่อร่อยที่สุด
มีเพียง “namero” ย่างบนจานเหล็ก, หรือหอยเชลล์และหอยเป๋าฮื้อยัดด้วย “namero” บนสุทธิและย่างเคล็ดลับในการทำ “ซังงายากิ” แสนอร่อยคือการแตะจนเหนียวพอเมื่อทำ “นาเมโระ”รับประทานเป็นเครื่องเคียงสำหรับข้าว หรือใช้เป็นเครื่องเคียงเพื่อประโยชน์แก่ประโยชน์